Gedragen door een aardig briesje, vlieg ik van tuin naar tuin, van bloem naar bloem, van geur naar geur. Het is herfst, hier en daar word ik bijna geraakt door een reusachtig groot vallend blad, maar ik weet alles steeds weer net op tijd te ontwijken. Eigenlijk is het mijn tijd van het jaar niet helemaal, maar toch houd ik voorlopig vol zolang mijn vleugels er niet af vriezen. Nieuwsgierig als ik ben, vlieg ik zonder dat men het door heeft zomaar elke wereld binnen. Ik luister, ik hoor, ik neem mee en ik vertel. Ik vertel aan jou, tenminste als je me wilt horen, als je ook zo nieuwsgierig bent naar verhalen als ik. Misschien ken je ze al, maar dan net even anders, maar misschien ook niet. Ik heb één groot voordeel; niemand kent me, niemand ziet me, ik ben klein, vliegensvlug en kom overal.

Vandaag vloog ik zomaar binnen op een paar plekken waar vooral hard gewerkt wordt, waar de sfeer er lekker in zit en de muziek door de speakers klinkt. Waar de ene bos bloemen na de andere ingepakt wordt, waar de ene na de andere plant ingehoesd wordt, waar bloemen en planten vertrekken naar al die blije mensen in de wereld, elk met een andere prachtige bestemming. Tussen het harde werk door praten mensen druk door elkaar heen, het gonst, het zoemt; er zit iets aan te komen, iets moois, iets spannends, iets nieuws. Denk er om, het mag nog niet naar buiten, dat mag pas volgende week.